De rede die voor u ligt, is gebaseerd op inzichten die gedurende de afgelopen twaalf maanden zijn ontstaan. De rode draad die er doorheen loopt, is het bouwen van bruggen, het dichten van kloven, het leggen van verbindingen en het samenbrengen van partijen in een omgeving waar samenwerking niet vanzelfsprekend is. Deze samenwerking is noodzakelijk om goed voorbereid te zijn op de toekomst die aan grote veranderingen onder hevig is: de markt van morgen. Het Lectoraat Kunststoftechnologie is als het ware de cocon voor de rups. In de cocon treedt een transformatie op die van de rups een vlinder maakt. En de vlinder vliegt in een open wereld de toekomst tegemoet. Dit geldt ook voor het onderwijs op Windesheim en voor het bedrijfsleven dat in contact treedt met het lectoraat. Als ze bereid zijn een kwantumsprong te maken, ondergaan beide de noodzakelijke transformatie om de toekomst aan te kunnen. Voor de één betekent dit een vernieuwing en uitbreiding van het onderwijsprogramma en voor de ander een toegenomen innovatiekracht en concurrentievoorsprong. Bescheiden als we zijn, is dit voorwaar geen geringe ambitie maar het is wel waar het lectoraat voor staat. De titel van de rede is een knipoog naar het managementboek Kun je een rups leren vliegen? van Jan Bommerez1. Hij beschrijft het verschil tussen verandering en transformatie. Veranderen is iets wat je doet. Transformeren gebeurt vaak pas na een of meer doorbraken en heeft daarom te maken met de manier waarop je tegen de dingen aan kijkt. Anders gezegd: het heeft te maken met zien en met doorzien. Wat je niet ziet, zie je niet totdat je het ziet. En wat je niet doorziet, zie je niet totdat je het doorziet. En als je het wel (door)ziet, is dat altijd een onverwachte gebeurtenis. Zoals Johan Cruijff ooit al treffend zei: 'Je ziet het pas als je het door hebt'.