Building Thinking Classrooms

In het kort: Building Thinking Classrooms?

“Building Thinking Classrooms is een methode die studenten uitdaagt om met een denk-actieve opdracht aan de slag te gaan,” begint Matthias. Een denk-actieve opdracht houdt in dat er een open vraag gesteld wordt waar meerdere strategieën op mogelijk zijn en studenten worden uitgedaagd om met elkaar in gesprek te gaan over het antwoord. Deze methode is tot stand gekomen door onderzoek van wiskundedocent Peter Liljedahl. Met het idee dat er een betere methode moest zijn om iets uit te leggen aan studenten en hen vervolgens zelfstandig aan de slag laten gaan met de pasgeleerde theorie bestudeerde hij verschillende opties om studenten materie uit te leggen. Uiteindelijk komt Liljedahl tot drie conclusies: de studenten moeten staan, want dat zorgt voor activiteit; het moet op een uitwisbaar bord zijn zodat je vrij bent om uit te proberen zonder ergens iets vast te hebben staan en het allerbelangrijkste: het moeten willekeurige groepjes van drie zijn. In drietallen is de balans het mooist: met twee heb je al snel dat iemand het voortouw neemt waar in groepjes van vier er vaak twee tweetallen ontstaan. “Combineer deze drie factoren bij elkaar en je hebt de basis van een Building Thinking Classroom gecreëerd!”

“Ik merk dat studenten betrokken zijn. De studenten die ik lesgeef, hebben het eigenlijk direct over de opdracht waar ze mee bezig zijn,” vertelt Matthias. Lachend voegt hij daaraan toe: “Ze zijn direct zo hard aan het werk dat we nu vaak zeggen dat ze het eerst ook vijf minuten over hun weekend mogen hebben.” Een goed teken dat studenten er zo mee bezig zijn en dat moeten we natuurlijk met eigen ogen zien! Op een dinsdagochtend schuiven we aan bij de les. Matthias start de les met korte uitleg en een formule waar de studenten verdeeld in kleine groepjes mee aan de slag gaan. We blijven even staan bij een groepje dat aan het puzzelen is met de opdracht. Om de beurt pakken ze de stift om op een whiteboard toe te voegen wat er volgens hen nodig is om de vergelijkingsopdracht op te lossen. Belangrijk om hierbij ook te melden, is dat alles wat neergeschreven wordt in overleg gaat. “Denk jij dat dit goed is?” vraagt een studente terwijl ze fronsend naar een ingewikkelde formule wijst. De andere student legt zijn armen over elkaar en knikt: “Dat denk ik wel. Ik denk alleen dat we nog iets toe moeten voegen.” Hierna gebaart hij de stift over te willen pakken. De studente geeft de stift af en de student voegt een extra paar haakjes en een deelstreep toe aan de formule. Als Matthias even door de klas loopt om te kijken hoe het per groepje gaat, geeft hij hen wat tips waarna de studenten weer druk verder gaan met de formule.
 

Eureka! Of toch nog niet helemaal?

Terwijl de studenten nog flink puzzelen, vragen we een aantal van hen hoe ze kijken naar de lesmethode. Er lijkt een tweedeling te zijn: een deel vindt de methode fantastisch, een ander deel vindt het ingewikkelder. “Ik merk dat ik het lastig vind omdat ik niet zo goed ben in wiskunde. Daarom kan ik hier voor mijn gevoel niet zoveel aan bijdragen,” vertelt de studente. Een ander geeft aan dit juist een fijne methode te vinden: “Samen werken we aan de opdracht en ik merk echt dat ik verder kom dan in mijn eentje. Het is nu zo dat wanneer ik alleen aan mijn huiswerk thuis zit, ik soms op zoek ben naar mijn groepje omdat zij me zo verder helpen.” Matthias vult hierover aan: “We zijn nu twee jaar bezig met deze methode. Ik merk dat deze methode goed past bij mijn manier van lesgeven en je rol als leraar verandert. Waar je traditioneel voor de klas staat, hebben we nu veel meer de rol als coach aan de zijlijn waar je langs komt lopen bij de groepjes. Dat geeft een andere dynamiek die ik erg leuk vind. Tegelijkertijd kan ik me heel goed voorstellen dat dit niet voor iedereen even goed werkt: het moet bij je passen. De methode zet je aan het werk, voor iemand die gewend is om te gedijen bij voordoen, nadoen en oefenen zal dit inderdaad lastig vinden. Maar dat neemt niet weg dat je ze uit de Netflix-stand zou willen trekken en ze dus wel zo aan de slag zet.”

Innovatie in het klaslokaal

Binnen Windesheim wordt BTC toegepast binnen de lerarenopleiding Wiskunde, maar als het aan Matthias ligt, blijft het niet alleen daar: “Hoewel de lesmethode vanuit de wiskunde komt, is het een lesmethode die voor alle vakken geschikt is. Wiskunde is bij uitstek een geschikt vak om het voor te gebruiken omdat er veel verschillende methodes zijn om tot een antwoord te komen, maar dit geldt natuurlijk voor meer vakken!” Inmiddels werken Matthias en Marjolijn hard aan meer onderzoek naar BTC. “Marjolijn maakt haar masterscriptie over BTC. Zij was ook degene die op het moment dat we enthousiast waren over de methode zei: ‘Kom, ik wil het in driekwart van onze lessen gaan gebruiken.’ Ik vond dat erg spannend, maar zo kom je natuurlijk wel verder!” De lesmethode wordt verder uitgewerkt, tot groot genoegen van Matthias: “Binnen Windesheim krijg ik de ruimte om nieuwe dingen uit te proberen. Zo kom ik telkens een stapje verder als docent. Hoe ik hier de ruimte kreeg om BTC toe te passen, is daar een heel mooi voorbeeld van!”