Interview Djenell Kroes

Een spoedoperatie redde Djenell Kroes zijn leven; “Vijf minuten later en ik was er nu niet meer geweest”

Ierland, het land dat bekend staat om haar hoge kliffen, de wind die door de haren blaast en even de weg naar de ultieme vrijheid laat zien. Geen zorgen aan de kusten van de wilde Atlantische Oceaan. Aan de andere kant van de Noordzee ligt voor de 21-jarige Djenell Kroes echter een heel andere omgeving te wachten. Midden in zijn vakantie gaat zijn telefoon over. Een belletje waarvan hij wist dat het zou komen, wat de gevolgen zouden zijn, maar niet wanneer hij zou worden opgeroepen. “Vijf dagen voor de operatie liet ik alles los. Ik wilde nog even kunnen genieten.”

Een gewoonte die Djenell na een aantal andere operaties heeft opgebouwd. “Stel dat er iets zou gebeuren, dan wil ik altijd kunnen zeggen dat ik een paar dagen nog heb kunnen ontspannen. En de mogelijkheid heb gehad om mijn vrienden en familie te spreken.” Na een aantal dagen besloot hij vanuit Zwolle terug te gaan naar zijn ouders. “Ik woon in mijn eentje in Zwolle, wat het opjezelf leven onmogelijk maakt als je aan het herstellen bent van een operatie. Eén dag later werd ik namelijk al geopereerd.”

Na een aantal dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht hij weer naar huis. “De eerste twee weken voelde ik me opzich wel oké, er was eigenlijk niet veel aan de hand.” Toch bleek de drang om zijn vrienden voor de eerste operatie te zien een voorbode voor wat nog komen ging. “Ik heb een extreem hoge pijngrens, daarnaast trek ik altijd laat aan de bel. Ik had dan ook niet in de gaten dat ik heel erg ziek was geworden. Ik dacht hooguit aan een griepje.”

Op een dinsdagavond nam zijn intuïtie het toch van hem over. “Mijn ouders zouden die woensdag een hele dag bij de kleinkinderen gaan oppassen. Ik heb toen geregeld dat ’s ochtends een vriendin en ’s middags mijn oma langs zou komen. Mijn gevoel zei dat ik die dag niet alleen moest zijn.” Die woensdagavond had zijn onderbewuste er eindelijk genoeg van. “Toen mijn ouders die avond thuiskwamen heb ik gezegd; ‘oké, we moeten nu naar het ziekenhuis, want dit gaat gewoon echt niet goed’.”

Terwijl Djenell langzaam aan het wegvallen was, hielpen zijn ouders hem naar de auto. “Toen we bij het Isala ziekenhuis in Zwolle aankwamen gaf ik aan dat mijn ouders een rolstoel moesten pakken, want ik kon echt niet meer lopen. In de wachtkamer leek het uren te duren voordat ik aan de beurt was, achteraf waren het niet meer dan vijf minuten. Maar als ik toen had opgegeven, dan was het echt klaar geweest.” Terwijl de minuten langzaam voorbijkropen, is de reactie van de huisarts hetgeen wat Djenell zich nog duidelijk kon herinneren. “Volgens mij zag ik er een beetje uit als een lijk. Want de huisarts zei meteen: ‘Oké, dit is niet goed’.”

“Na ongeveer tien minuten kwam hij terug met de bloedtest. Een infectiewaarde van ongeveer tweehonderd. Voor mijn gevoel lag ik toen binnen drie seconden aan alle slangen in het Isala. Later kreeg Djenell te horen dat het allemaal niet veel gescheeld had. “Als ik vijf minuten later in het ziekenhuis aan was gekomen, was ik er nu niet meer geweest.”

Toch zorgden alle slangen van het Isala er niet automatisch voor dat Djenell bleef leven. “Er moest een spoedoperatie komen, maar niemand wist precies wat er met me aan de hand was. Veel artsen waren dan ook bang om de operatie uit te voeren. Totdat op zaterdagochtend een arts aan mijn bed stond en zei: ‘Ik waag het erop, laten we het dan maar doen’.”

De spoedoperatie slaagde en het herstellen kon beginnen. “Ik voelde me meteen stukken beter, het hele probleem was meteen verholpen. Maar ik had natuurlijk anderhalve week niet gedronken of gegeten en moest weer lopen. Op een gegeven ogenblik voelde ik me echt als een tachtigjarige.” vertelt Djenell, een glimlach en de ernst van de situatie kruizen in zijn ogen. Een grapje, die de pijn van de operaties verbloemt. “De dag na de operatie stond een verpleegkundige aan mijn bed. Ze vertelde me dat er mensen waren waarmee ik kon praten. Toen vroeg ik me eigenlijk pas voor het eerst af wat er was gebeurd en kwam ik erachter dat ik echt heel ziek ben geweest.”

“Toen ik in de badkamer voor het eerst in de spiegel keek schrok ik echt. Het leek wel een lijk waar ik tegenaan stond te kijken”, vertelt Djenell lachend, terwijl zijn ogen zich met vocht vullen. “Ik moest nog vier dagen in het ziekenhuis blijven, een aantal verpleegkundigen van de eerste dagen in het ziekenhuis kwamen nog terug om te kijken hoe het met me ging.”

In de vertrouwde omgeving van zijn huis werd de weg naar herstel vervolgd. “Ik heb zes weken moeten revalideren. Mijn ouders wonen op een vakantiepark, de enige afwisseling in gezichten waren mijn ouders en hond. Het zorgde ervoor dat ik tot rust kon komen en door gesprekken met mijn ouders de kans had om te begrijpen wat er allemaal gebeurd was.” Djenell merkte al snel dat er iets in hem veranderd was. “Er was meer schoonheid in de kleine dingen. De natuur, het samenzijn met de mensen die ik belangrijk vind, het wandelen met mijn hond. Toch had ik van tevoren bepaald dat ik na zes weken weer terug wilde naar mijn kamer in Zwolle, anders werd het me te benauwd.”

Het genieten van de kleine dingen nam hij mee terug naar de grote stad. “Over de markt lopen, boodschappen doen, ik genoot echt weer van de ‘normale’ dingen. Ik heb meer rust voor mezelf gecreëerd, duidelijkere doelen gesteld.” Toch lag daar ook de reden achter gevoel dat hij op dit moment moet blijven rennen. “De operatie heeft me als het ware uit de maatschappij getrokken. Daardoor heb ik nog steeds het gevoel dat ik een paar maanden van mijn leven in moet halen. Ik moet blijven rennen omdat ik na al mijn ervaringen gewoon iets goeds wil achterlaten.”

Djenell hoopt dat meer mensen zich zouden afvragen wat ze willen achterlaten. “De dood is bij mij heel dichtbij gekomen. Ik heb me daardoor gerealiseerd dat je moet kijken naar wat je voor andere kan betekenen. Dat is namelijk het enige wat je op deze wereld achter kan laten.”